Een paar maanden geleden, toen de vrieskou in alle hevigheid toesloeg, stond ik in een kledingwinkel een trui uit te zoeken voor onze 2-jarige dochter. Althans, dat was de bedoeling. Gewoon een leuke trui, iets makkelijks..
Winkel 1 had alleen truien voor jongens. Aan de linkerkant stonden de jongensrekken, vol met stoere, warme jongenstruien. Marine, print, met motors of vrachtwagens erop. Stoerrr. Ik zag er zo drie leuke voor onze zoon. Aan de rechterkant puilden de rekken voor meisjeskleding uit met frivole rozige hemdjes en shirts, en halflange broeken die eruit zagen alsof het al hoogzomer was. Buiten vroor het 4 graden.
Ik checkte even: ook in maat 86 (twee jaar zo’n beetje) mag je je als meisje klaarblijkelijk niet in iets warm buiten begeven. Gezellige shirts met lange mouwen (dat mocht dan wel), bijna doorschijnend dun, met grote roze bloemen wisselden de rekken vol niksige sweatshirt af. Zo verging het me ook in Winkel 2.
Ik toog dus maar naar Winkel 3, de HEMA, toch geen bedrijf dat bekend staat om het maken van statements met kinderkleding. Hier trok ik opgelucht iets dat leek op een roze meisjesvest uit de rekken. Bingo! Dacht ik. Tot ik zag dat deze tot haar navel zou komen. Naveltruitjes? Even later trok ik zowaar iets dat leek op een wollen vest uit de rekken. Jaaa! Tot ik zag dat de mouwen ontbraken. Zo’n hippe meisjes spencer dus.
Bij Winkel nummer 4 gaf ik het op. Later kreeg ik van een buurvrouw de tip eens op internet te kijken. Daar vond zij nog wel eens wat. Ik had haar inmiddels al een trui van haar broer aangetrokken. Blauw natuurlijk –een enorm statement heb ik inmiddels begrepen. Ik trok een lange neus naar de moeders die hun dochters van nog geen twee op het kinderdagverblijf die in kanten hemdjes en met kekke maillot in halfhoge laarsjes afleverden.
Nog even en die dochters zien er hipper uit dan ikzelf.
We hoeven alleen nog te wachten op meisjes die in string naar de peutergym afreizen, merkte collega Petra al sarcastisch op. Ook nu ik wat zomerkleren voor ons meisje moet gaan aanschaffen sta ik voor een zware taak. Het is een schier onmogelijk opgave iets te scoren dat NIET zuurstokroze is en bijna pijn doet aan je ogen. En dat niet halfopen is, met rafels, tot aan haar navel komt (en klaarblijkelijk haar nog-niet-vrouwelijke vormen al moet accentueren) of anderszins als frivool moet doorgaan.
Gisteren haalde ik iets uit het rek iets dat van bovenaf er uit had gezien als een witte zomerbroek, om vervolgens met een harembroekje maat 86/92 in mijn handen te staan. Gezien de korte beentjes van mijn dochter –en van iedereen op die leeftijd- zou het effect zo ongeveer zijn dat de kruis van de broek voortdurend over de grond sleept.
De kinderbh –voor 6 en 7-jarigen- deed me helemaal op tilt slaan. Inmiddels is hij in Rotterdam weer uit de winkel gehaald, maar de discussie is daarmee niet gesmoord.
Collega Josefin Hoenders mailde mij geamuseerd de nieuwste trend: Lelli Kelly schoentjes. Een heftige race onder 6-7-jarigen. De schoenen zijn op het eerste gezicht een kruising tussen het meisjesformaat instappers van Queen Elisabeth-II en het verloren schoentje van Assepoester. De Wehkamp-oma naast de Lelli-Kelly schoentjes ziet er ineens enorm hip en fris uit. Over kledingstatements gesproken.
Opvallend genoeg hoorde ik een dag later, wachtend op de trein richting Amsterdam, een dochter tegen haar moeder zeggen:
‘Ah mam, mag ik echt niet van die Lelli Kelly’s? Ik wil ze zoooo graag!’
‘Nee schat, ik ga echt geen 60 euro betalen voor sportschoenen met wat glitters erop’ hoorde ik de moeder nuchter opmerken.
Heb je er ook nog gymschoenen van? vroeg ik me angstig af. Blijft onze dochter dan NIETS bespaard?
Ik ben het spoor een beetje bijster. Gelukkig vinden zelfs de meiden van Lisa, Amy en Shelly (de Hollandse variant van K3) dat het ook niet kan, ‘meisjes die er als 8-jarige willen uitzien’. Collega Fannie en Pauke hebben er een reportage van gemaakt. Met ook een moeder die haar dochter ‘ hakjes’ uit haar hoofd probeert te praten.
Ga kijken en huiver.